Rekolekcje Oazy Rodzin – gałęzi rodzinnej Ruchu Światło Życie – są dla mnie, dla nas zawsze błogosławieństwem. Z decyzją o przeznaczeniu 17 dni na taki wyjazd zawsze wiążą się trudności – najczęściej tylko w naszej głowie – jednak już w trakcie okazuje się, że tu właśnie jest spokój, oaza, której tak bardzo potrzebuję, pragnę i nie mogę bez niej żyć.
Rekolekcje są początkiem, nie tylko roku formacyjnego, są początkiem:
- powrotu do życia w obecności Boga,
- pracy nad sobą, jej motywacji i kierunku,
- relacji z innymi uczestnikami, ubogacaniem ich świadectwem życia, dzieleniem się,
- oceanu błogosławieństw, łask i owoców.
Od naszego powrotu minął miesiąc i tak naprawdę dopiero po takim czasie mogę zacząć zbierać i dzielić się ich owocami. Kończąc rekolekcje czy tuż po nich, owszem potrafię opowiedzieć o ważnych dla mnie momentach, słowach, myślach, ale o przemianie jaka się we mnie dokonuje nie wiem jeszcze nic. Dopiero po czasie przyglądanie się sobie, pracy z zaczerpniętym bogactwem widzę zmiany, pracuje nad tym by je utrwalać i rozwijać.
Pierwszym z owoców rekolekcji jest moje pragnienie życia w obecności Boga.
Wielokrotnie w ciągu tych 17 dni Bóg dawał mi się poznać jako Obecność, pokazywał, że Jego Miłość to właśnie obecność, co więcej obecność, której mogę być zawsze pewna, obecność oczekująca mnie tęsknie i miłosiernie.
Mam w sobie takie przekonanie, refleksję, że to życie rekolekcyjne było prawdziwe, realne, było bardziej nasycone życiem, a to życie “codzienne” przed i po jest czymś na kształt matrixa. To stało się kierunkiem mojej pracy nad sobą: co mogę zrobić z moją codziennością, by była bardziej prawdziwa. Co zrobić, by przybliżać się do Bożej obecności i być bardziej obecną dla siebie i najbliższych.
Drugim jest wymodlona łaska, odkrycie, odpowiedź, że najlepsze co mogę zrobić, to zadbać o każdy dzień najlepiej jak umiem, robiąc to, co na ten moment życia jest mi zadane.
Odkrywam codzienność na nowo z uważnością na chwile, szczegóły i relacje. Wcześniej skupiałam się na tym, by przestać narzekać na to, czego nie mam lub nadwyręża moje siły. Teraz widzę, że to nie o to chodziło. Rozwiązaniem jest radość z bycia tu i teraz, radość z przygotowania dzieciom posiłku, radość z prasowania koszul, radość z ogarniania domu, radość z wciągania wózka po schodach, radość ze słuchania “mamo” milion razy w ciągu dnia. Oczywiście, że są momenty kumulacji zmęczenia, trudności, jakichś braków i włączają się mechanizmy narzekania, ale jest ich dużo mniej i uczę się świadomie je wyłapywać i przerywać. Jest mi z tym wszystkim dobrze. Czuję się u siebie, spokojna i szczęśliwa.
Wszystko inne łączy się i dopełnia te dwa najważniejsze zmiany we mnie. Obserwuję też zmiany w moim Mężu, całej naszej rodzinie. Każdy z nas rozwija się z inną dynamiką, ale każda zmiana ma wpływ na nas wszystkich, a z tego rodzą się kolejne owoce i tak w kółko 🙂
Chwała Panu!
Jeśli macie ochotę poczytać refleksje, które publikowałam każdego dnia rekolekcji poniżej znajdziecie pierwszą z nich i linki do kolejnych (nie trzeba mieć konta na Facebooku).
Dzień 1 – OBECNOŚĆ
Obecność = Miłość
Bóg mówi: Jestem – Jestem z Tobą zawsze, odkąd Cię stworzyłem, moja miłość do Ciebie nie ma końca.
“Znam Cię po imieniu i jestem ci łaskaw”
(Wj 33, 12)
Jesteś idealna.
Jesteś wystarczająca.
Obecność = modlitwa
Staś (a wczesniej jego rodzeństwo w tym wieku) jest niespokojny, gdy mnie nie widzi, nie słyszy, nie czuje. Gdy wracam do niego pierwsze co mówię to: jestem, spokojnie.
Tak pragnąć obecności Boga jak dziecko pragnie obecności matki.
Obecność = relacja
Obecność daje przestrzeń do stworzenia relacji.
Rekolekcje to taka przestrzeń, którą daliśmy sobie jako szansę na stworzenie/budowanie/odnowienie relacji z Bogiem i rodziną.
Dzień 2 – SPOTKANIE
Dzień 3 – KONTAKT WZROKOWY
Dzień 4 – WIECZERZA
Dzień 5 – SZKOŁA CHRYSTUSA
Dzień 6 – SŁOWO ŻYCIA
Dzień 7 – ŚWIĄTYNIA DUCHA ŚWIĘTEGO
Dzień 8 – ŚWIATŁO
Dzień 9 – POWOŁANI DO ŻYCIA
Dzień 10 – NOWE ŻYCIE
Dzień 11 – NIC WIĘCEJ
Dzień 12 – OCEAN
Dzień 13 – SŁOWO
Dzień 14 – MARYJA
Dzień 15 – KOŚCIÓŁ
Wpis ten jest podsumowaniem i zebraniem refleksji z każdego dnia oazy, które zamieszczałam na bieżąco na Facebooku i Instagramie.
Dotarły do mnie Wasze refleksje o tym jak ważne i trudne jest zaufanie do samej siebie. Na spotkaniach nie zatrzymywałam się nigdy nad tym tematem i też jakoś nie wypłynął z Waszej strony. Reakcje na ostatni wpis pokazują jednak, że warto zatrzymać się tu na dłużej i zgłębić temat dla Ciebie i dla mnie samej.
Odkąd odkryłam konferencje ks. Krzysztofa Grzywocza uderza mnie bogactwo treści. W dodatku sposób w jaki ks. Krzysztof rozumuje, szuka odpowiedzi, nazywa mechanizmy i elementy ludzkiego funkcjonowania, rozwoju i relacji międzyludzkich jest mi bardzo bliski. Na ten moment dawkuję sobie jego nauczanie po kawałeczku, bo tak wiele refleksji i skojarzeń, wniosków we mnie rodzi.
Ostatni rok był inny od wszystkich i tego nie trzeba nikomu tłumaczyć. Wiele osób publicznie dzieliło się tym, jak przeżywa ten czas. Mnóstwo emocji, trudności, ale też radości. Dla części osób dużym plusem ograniczeń dotąd znanego trybu życia (żeby nie pisać “normalnego”) była możliwość spędzania większej ilości czasu z najbliższymi, przeżywania dnia bez pośpiechu. W mediach społecznościowych pojawiało się wiele wpisów osób bardziej czy mniej znanych o tym ile korzyści przyniósł niejako “przymus” przebywania z rodziną. Moja uwaga jednak była nastawiona na nieco inne wyznania.
Wiele jest kobiet w Biblii, którym nie przyglądamy się bliżej i traktujemy jako element tła dla głównego wątku. Jednak historia każdej z nich dużo mówi nam, współczesnym kobietom, o kobiecości, o relacji kobiety z Bogiem, o rozterkach, emocjach, decyzjach. Realizując projekt “Ta Jedyna”, w czasie Dni Skupienia dla kobiet, przyglądamy się różnym bohaterkom Pisma Świętego.
Mówiąc o poczuciu własnej wartości poruszam między innymi kwestię porównywania się z innymi. Dziś, już bogatsza o konferencje ks. Krzysztofa Grzywocza “Uczucia niekochane” chcę dla Was rozwinąć ten temat.
Usłyszałam w życiu niejeden komplement, ale jeden z moich ulubionych to „wyglądasz kwitnąco”. Nie bez przyczyny porównuje się nas, kobiety, do kwiatów, mówi się, że kwitniemy, gdy mamy błysk w oku, uśmiech na ustach i otwartość, by przyjąć cały świat.
Dojrzałam do decyzji o zmianach. Uff… 😉 O zmianie nazwy, sprecyzowania odbiorców… Jednak największa zmiana to ta, że postanowiłam zawsze pamiętać o tym, że jestem DROGOCENNA, że jestem wartościowa. Chciałabym, aby każda z Was tak o sobie myślała, nauczyła się o tym pamiętać i nie zakopywać tej prawdy.
Podejmowanie dezycji to super moc 😉